Kreazio fabrikak

 

      Ondoren erakusten diren proeiktuak, Bartzelonan aurrera eramandako iniziatiba baten emaitza dira. Utzitako espazioei bizitza bueltatuz, artisauen jarduerak aurrera eramateko espazioak sortzen dira. Hona hemen bi adibide:

 

 

HANGAR_

 

 

Hangar es un centro abierto para la investigación y la producción artística que apoya a creadores y artistas.

El centro ofrece un contexto y unos servicios que posibilitan la investigación y el desarrollo de las producciones artísticas de forma parcial o integral, y acompaña sus resultados mediante su inclusión en varias redes y plataformas o la detección de las posibilidades de su anclaje en otros sectores.

 

 

Hangar tiene la sede en el complejo de Can Ricart, un entorno industrial en el barrio de Poblenou de Barcelona y en un edificio cedido en su uso por el Ayuntamiento de Barcelona. La arquitectura data de mediados del siglo XIX y fue concebida para la industria textil. Diferentes empresas se sucedieron en el edificio que ocupa Hangar hasta el cierre de las actividades industriales de la nave en 1991.

Actualmente, y después de la ampliación del centro a las naves adyacentes, los edificios destinados a Hangar ocupan una superfície conjunta de 2.600 m2 y se distribuyen en:

.- Un primer edificio, origen de todo el centro, de una superficie total de 1800 m2, distribuidos en dos niveles de una sola planta. El espacio da cabida a 15 talleres individuales para artistas; un espacio de co-working con 9 plazas; dos salas polivalentes y la zona de oficinas del centro.

.- Una segunda nave, la Ricsson, destinada esencialmente a plató polivalente que cuenta con espacio de plató de cerca de 150 m2, camerinos, sala de producción y cabinas de control de escena.

.- Un tercer bloque, conocido como Microfugas, que contiene los laboratorios de vídeo, imagen, software, streaming e interactivos; una sala polivalente y una aula.

.- Una residencia de 4 habitaciones.

Además, Hangar ofrece servicios de alquiler de equipamiento, asistencia técnica, asesoramiento y acompañamiento a la producción. Hangar también desarrolla proyectos de investigación artística y un programa de actividades propio, que incluye, entre otras, presentaciones, talleres y otras actividades formativas para artistas.

 

LA ESCOCESA_

 

La Escocesa es un antiguo complejo industrial situado en el barrio del Poblenou de Barcelona. La construcción, dedicada a la elaboración de productos químicos para la industria textil, data de 1852. Desde 1999 se ha convertido en un espacio de creación y un punto de encuentro para artistas de otros espacios desaparecidos en el Poblenou y otras partes de la ciudad. Cientos de artistas y artesanos de diferentes disciplinas han trabajado en sus instalaciones.

 

 

En 2006, la empresa inmobiliaria Renta Corporación compró La Escocesa con el fin de construir oficinas y viviendas. Renta Corporación pactó con los artistas el desalojo de la fábrica, que se quedó completamente vacía a finales de 2007. El mismo año, el Ayuntamiento de Barcelona aprobó el plan para la renovación de la isla La Escocesa, catalogada como Patrimonio Industrial. Se estableció que dos naves del complejo, un total de 2400m2 de la fábrica, se dedicaran a uso público. En el Plan Estratégico de Cultura de Barcelona 2006, dentro del programa “Fábricas para la creación artística”, se incluyó La Escocesa dentro de este proyecto.

A principios de 2008, el Ayuntamiento cedió la gestión provisional del espacio a la Associació d’Idees, un grupo de artistas de diferentes disciplinas con una larga historia de trabajo regular en la fábrica. Estos mismos artistas continúan actualmente con su proyecto de autogestión del espacio, ofreciendo talleres para artistas a un coste bajo y organizando actividades en el barrio. El Ayuntamiento de Barcelona trabaja actualmente en un proyecto arquitectónico para acondicionar el espacio.

 

     Kontuan hartzeko erreferentziak dudarik gabe!

Le Panier_eko zuhaitzak

     Programarekin aurrera jarraituz eta bolumenak definitzen hastean, Le Charité plazako zuhaitzak, programan txertatzea erabaki dut. Izan ere, arbol horiek, plazaren izaera definitzera lagundu dute gaur egun, eta hauek mantenduz, orainarteko izaera buruan mantentzera lagunduko didate.
 

 

    Zuhaitz hauek programan txertatzeko, duela hilabete batzuk aztertutako proiektu bat ekarri didate burura. Beraz, adibide hau jarraituz, artisauen exposaketa ibilbide honetan 2 elementu berri hauek sartuko ditut (modu honetan, zuhaitzak ere inilbidearen parte esanguratsu baten bilakatuz).

 

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

"Helduak, lorategi zaindu eta ordenatu edo paisaia zaindu eta txukun bat nahiago duten bitartean, umeek, toki basatiak nahiago dituzte."

 

"In terms of natural surrounds, adultos prefer a carefully tended lawn and a tidy, uncluttered layout, while children enjoy a wilder enviroment (...)"_ URBAN PLAYGROUND SPACES (MONSA)

Hau ikusita "Erect architecture" bulegoko arkitektoak umeen partaidetzarekin hurrengo proiektuaren diseinua garatu zuten. Lehen zegoen paisaia GUZTIZ mantenduz, proiektua paisaiara moldatzen da era naturalenean. "The trees made the story."

Killburn Grange (2010)_ERECT ARCHITECTURE (London,GR)

"What's adventure? The project started by asking the children to state their idea of adventure on signs. Fixed permantently on site in the park the signs announced the project to the wilder community and tickled people´s imagination. This project was about creating varied very special moments, which encourage inhabitation. The site has a wealth of very different mature trees - it is the reminder of a Victorian Arboretum. The trees made the story. The overarching theme is playing in and around trees. The buildind is a continuation of and addition to the landscape - in its materiality, spaces, views and function. The undulatin biodiversity roof reads as an extension of the landscape, in form and materiality. The roof caresses and responds to the adjacent trees, dipping under the, feeding them its water."

Hibridoa edo kondentsadore soziala?

     Proiektu honen oinarria deskribatzeko, A+T/Hybrids_ek argitaratutako testu bat erabiliko dut azalpen gisa. Bertan, eraikin hibrido eta kondentsadore sozialen arteko ezberdintasunak aipatzen dira, baita hauen inguruko hainbat hausnarketa ere.



Osasun zentroa eta etxebizitzak konbinatzen dituen

eraikin hibridoa (Frantzia)/ Hamonic + Masson

Eraikin HIBRIDOAK:
     - Erabilera anitzen konbinaketa
     - Ekimen ezberdinak
     - Erabilera publiko zein pribatua

 KONDENTSADORE SOZIALAK:
     - Funtsean, etxebizitzetako eraikinak, osagarri gisa zerbitzu programa bat dutenak.
     - Inguruarekiko harreman zuzenik ez.
     - Zerbitzuak, etxebizitza blokearen bizilagunentzako erabilera exklusiboa.

This_is_Hybrid

     Kondentsadore soziala, URSSen sortutako eraikin tipo bat da, garaiko etxebizitzaren beharrera erantzun bat emateko. Eraikin tipo honetan, komunitateak behar izango lituzken erabilera guztiak konbinatzen ziren. Dena den, erabilera hauek, eraikinaren bizilagunentzako soilik planteatzen ziren, eraikina nolabai autosufizientea bilakatuz eta ingurutik isolatuz.

      Eraikin hibridoa ordea, baldintza oso desberdinetan sortutako eraikin tipoa da. Zoruaren liberalizazioak, altueran haztera behartzen gaitu, hainbat erabilera elkartzera behartuz (proiektuak errentagarriagoak suertatzeko). Eraikin hibrido hauetan espazio publikoak eta pribatuak bahasten dira auzoaren dinamizazioa bultzatuz eta inguruarekin harreman estuak finkatuz.

 

Le Panier, erabilerak konbinatuz

     Bolumenak zehazki definitzen hasi baino lehen, proposamenaren erabilera ezberdinen arteko erlazioak ondo uztartzeko, hauen bata bestearekiko kokapena definitzen hasi naiz. Hau egiteko, erabilera edo zona bakoitzak behar duen pribatutasun maila, beste espazioekiko izan dezakeen harremana (bisuala edo irisgarritasunaren aldetik) eta behar duen espazio kantitatea kontuan hartu ditut. 

     Modu honetan, eta aurretik adierazitako nahien arabera, 2 testeroen hormen azalera aprobetxatuz, plazara hedatzen joango diren “bolumen solidoak” kokatuko ditut. Bi aldeetara kokatzen diren bolumen hauek, haibat bolumen txikiagoko pilaketaz eratutakoak izango dira (ez dute bolumen masa solido handi baten antza hartuko) eta mailakatuz joando gira, plazan aurrera egin ahala altueran jeitsiz (gehiegizko itzalak eta eskalaz kanpoko sentzasioak ekiditzeko).

     Bestalde, erdialdeko gunean, bi bolumenen konexio gisa funtzionatuko duena, plazara hedatzen diren plataforma mailakatuen bidez, etxe irlaren permeabilizazioa lortu nahi izan da, plazarekin lotuz. Plataforma hauek, nolabaiteko transparentzia emango diote multzoari eta bertan erabilera komunak kokatuko dira komunikazio nukleoaren inguruan.

      Bi solidoen arteako ezberdinatsun nagusia, bertan artisauen egoteko epea iazngo da. Ezkerreko bolumenean, lehen adierazitakoaren arabera, epe luzerako artisauak koklatuko dira, eskuinaldekoan ordea, epe motzerako geratzeko asmoa dutenak.

Artisautsa, ibilbidean oinarritutako arkitektura

     Le Charité_ko proiektu honetan, auzoko artisau nagusien eta Marsellara etorriko diren artisau berrien elkarbizitza bultzatu nahi izango da. Modu honetan, Le Panier auzoko izaera artisauaren eztanda suposatuko duen gune bat eratuz. Beraz, alde batetik, gure nagusien eta jende gaztearen elkarbizitza bultzatzea izango du helburu proiektuak, eta bestetik, artisautzaren inguruko proiektua izango da.

      Hau garatzeko, ibilbidean oinarritutako arkitektura erabiliko dut, Le Corbusier Promenade architecturen egindakoaren antzera. 

 

 Para Le Corbusier la "Promenade"
-el recorrido, el paseo-
era lo que hacía vivo el espacio

 

 

     Proiektua ibilbide bat izango da, eta ibilbide hau aprobetxatuz, erakusketarako rekorrido ezinhobea lortuko da (La Roche-Jeanneret etxean bezala). Ibilbide hau maila ezberdinetan zabalduko da, era honetan, ikuspegi eta perspektiba ezberdinek sor dezaketen erlazioak (altuerako erlazioak zein erlazio bisualak), guneen izaera pribatu edo publikoa definitzen laguntzeko erabiliz. 

     Altuera ezberdinetako ibilbidea egiteko, eskailerak, arrapalak, eta bestelakoak erabiliko dira, betiere pertsona guztietara moldatuko den arkitektura lortuz (gure nagusiek agian mugitzeko arazoak izango dituzte, beraz hauei irisgarritasun errazeko espazioak eskainiko zaizkie).

      Espazioen izaerari dagokionez, 3 multzo handietan banatzen dira. Alde batetik, etxe irlaren errematearen erdialdean, gune haman-komunak eta komunikazio nukleoa kokatuko litzateke. Zona hau transparente izatea lortuko balitz, etxe irlaren barneko patioa eta Le Charité_ko plaza lotzeko aukera egongo litzateke, etxe irla itxiaren irudia ezabatuz eta arkitektura estanko batetik urrunduz eta proiektu irekiago bat lortuz. Erdialdeko zona honen bi aldeetara logelak, zerbitzu gelak, hainbat tailer, biltegi eta bizitzeko beharrezkoak diren gelak kokatuko dira. Ezkerreko bolumenean, epe luzerako (1-2 urte) egongo diren espazioak egongo dira, beste bolumenean ordea, epe motzak igaroko dituzten pertsonentzat diseinatutako espazioak kokatuko dira (1-2-4 hilabete).

Project: INTERSECTION

     Behin programak izango dituen erabilera nagusiak definituta, bertan sortu nahi ditudan erlazioen inguruan lanean hasi beharra dago. PUBLIKO – PRIBATU harremanaren tratamenduaren arabera, pribatutasun ezberdineko espazioak sortzeko aukera eta beharra dagoela ikusten dut. Harreman hau era ezberdinetan lortu daiteke:

 

- Bolumetrikoa
- Bisuala
- …
 

      Bolumen ezberdinen eraketak (altuera ezberdinak, kota aldaketak, material aldaketak, norabide aldaketak), pribatutasun ezberdinetako espazioak irakurtzera lagun dezake. Hau da, bolumen ezberdinen intersekzioak, pribatutasun aldaketa horiek bereizteko bide bat izan daitezkela ulertzen dut.

 

     Baina guzti hau erlazio bisualak sor ditzakeen harremanarekin lotzean, multzo osoa aberasten da. Beraz, proiektuaren bolumetria finkatzen hasterako orduan, erabilerak txertatzeaz gain, hauen arteko erlazioa potentziatuko duten elementuak eta formen erabilerak, kontuan hartzeko aspektuak izango dira.

 

Karrera amaierako proiektuen inguruan

     Astelehenean, arratsaldez, eskolako behe solairuan esposatuta dauden Karrera Amaierako Proiektuak aztertzeko denbora izan genuen. Hau egiteko aukera daukagun bakoitzean, eskolara lehenengo aldiz sartu nintzeneko irudia datorkit burura; 18 urte nituen, Autocad edo Photoshopen inguruko ideiarik ez, eta pasilloan esposatutako lamina hurak artelan batzuk balira bezala ikusten nituen. Orain, lau urte eta gero, lamina hauen sekretua hurbilago ikusten dut. Dena den, asteleheneko miaketaren ondoren, konturatu naiz badaudela hainbat aspektu oraindik lantzear ditudala.

 

     Alde batetik, proiektuak azaltzerako orduan, testu asko erabiltzera propentsoa naiz. Gustatuko litzaidake, testueta esaten dudana grafikoki adieratu ahal izatea, baina momentuz, hori landu behar dudan aspektua da.

     Bestetik, panelaren ordena. Ikusitakoaren arabera, laminak duen barne ordena oso garrantzitsua da. Proiektua lehenego begirada batean ulertzera eraman zaitzake, edo kontran, buruan nahaste-borraste bat sortzera. Oraindik denbora eman behar diodan gai garrantzitsu bat da nire ustez.

     Azkenik, materiak tekniko eta grafikoaren arteko oreka oraindik aurkitu ez dudalaren sentsazioa daukat Karrera Amaierako Proiektu hauek ikusita. Batzuetan, ondo landutako irudi bakar batek, hamarka planok eman dezaketen baino informazio gehiago ematen du.

    Hauek izan dira hortaz atera ditudan konklusio nagusiak. Beraz, denborarik galdu gabe, has gaitezen lanean!

Abiarioaren azken ideiak

     Basoaren ideiarekin jarraituz, baso naturala eta artifiziala nahastuko dira. Hauen artetik altueran ibilbide bat sortuko da, garabira sarrera emanez eta pertsonen eta hegaztien arteko harremana indartuz.

     Baso artifiziala eratuko duten zutabeek erabilera desberdinak izango dituzte, tamainaren arabera. Erabilera hauek txorientzako, zein inguruarentzako lagungarriak izango dira, adibidez habiak, iluminazioa...

Le Panier, auzo artisaua

“… los artesanos y los alfareros han regresado a sus calles para abrir tiendas, comercios, bares, cafeterías y restaurantes.”

Le Panier auzoaren historia laburtzen duen post_ean adierazi nuen bezala, auzoak, lehen izandako izaera berreskuratzen saiatzen ari da. Dena den, Marsellarako bidaian, bertatik ibili ginenean (kaleetatik barrena), artisautzaren kutsu hori ez zen oso nabaria. Artelanak saltzen zituzten komertzio txiki batzuk, Marsellako jakiak eskaintzen zituzten hainbat restaurante eta terraza pintoresko, baina ez, hori ikusita, nik ez nuke esango artisautzarekin harreman estua duen auzoa denik.

 

Hortaz, benetan artisau izaera hori auzoan barrena hedatu dadin, proposatutako proiekturako tokia, erabilera honen ingurukoa izango da eta, bai proposatu beharreko eraikina baita espazio publikoa honekin zerikusia izango dutenez, DETONANTE bezala funtzionatzea da nire helburua.

“… Es necesario buscar un espacio para reactivar un oficio legítimo, arraigado y valioso para la cultura local.”

Aurreko ideia atzean utzi gabe, nire proposamenean kanpotik etorritako zein Marsellako artisau gazteak eta Marsellako pertsona edadetuak elkar biziko dira. Artisau gazteek, etxebizitza, lanerako tokia eta ogibidea ikasteko espazioak (tailerrak, lantegiak, …) beharko dituzte oso prezio baxuan. Nagusiak ordea, haien eguneroko bizitzarako laguntza eta etxebizitza merkea behar izango dute, baina hainbat urte bizi dituztenez, artisautza eta hainbat gaien inguruko “klase” eta “tailerrak” antolatzeko gai izango dira, artisau berrien irakasle bihurtuz eta modu honetan auzoaren izaera berreskuratuz. Trukean, gazteek, pertsona edadetuak lagunduko dituzte eguneroko beharrizanetan. Auzoari dagokionez, artisautzaren inguruko hainbat aktibitate antolatzeko aukera eskainiko da; esposizioak, ume zein nagusientzako tailerrak, hitzaldiak, produktu artesanalen merkatuak,… Le Panier auzoaren esentzia berreskuratuz eta nolabaiteko batasuna emateko esfortzua eginez.

Minimoetan

“Minimalismo” hitzaren esanahia bilatzen dut hiztegian: “Esentzialera murriztua izan den edozein gauza, soberakin edo ornamentuetaz deseginez”. Gaur egun bizi garen ongizatearen gizarte honetan, minimalismoa espazio handi, diseinuzko altzariak dituzten eta abizen luzeko hainbat artisten artelanez apainduak dauden etxeekin erlazionatzen dugu. Kontran, bizitzeko minimoa baino ez duen jendea, gauza txiki askotaz inguratu ohi da, balio gutxiko gauzak izanda ere, miseria arropatzera laguntzen dutenak. Manta zaharrak, egutegi baten Ama Birjinia, sabaitik eskegitzen duen rosarioa, katilu apurtu bat, funtzionatzen ez duen irratia. Euren ondarea da, haien errenta fijo eta aldakorra, haien bizitzeko materiala. Baina hogare hauetan (ez dira etxeak, baina bai hogareak), argazki batek erakusten ez duen beste zeozer dago: denak batera, oso hurbil eserita. Azken finean, espazioaren falta, behar extremoa eta adiskidetasuna aglutinatzaile ezinhobea eratzen dute. Hau da haien indarra. Mundu aberatsean, elegantzia, espazioa eta indibidualismoa gero eta zurrunago uzten ari gaituzte, urrunago, bakarrago. Minimoetan.

 

Itzulketa

XLSemanal (4 noviembre 2012) Bajo mínimos Gema Cano Fernández

Del home sweet home al cuarto de estar común

Sólo en la Unión Europea más de 80 millones de personas viven en casas compartidas. Casas Erasmus, casas caras para grupos de profesionales caprichosos, casas patera, pisos tutelados, apartamentos de trabajadores transnacionales. Compartir casa es un fenómeno masivo y diverso, un urbanismo invisible, sin arquitectos. Un urbanismo de la reutilización y del pacto que desafía la forma en que la vivienda ha sido pensada en las últimas décadas. 

1er desafío: Del home sweet home al cuarto de estar como arena política.

La dialéctica público/privado pierde vigencia en las casas compartidas. La casa ha dejado de ser ese espacio despolitizado y pacífico, ajeno a las controversias públicas, para convertirse en una arena política. Espacio de permanente disputa, y punto de paso obligado de buena parte de las cuestiones políticamente debatidas. Lo personal es político.

2º desafío: la casa no es el espacio que nos es familiar, sino el fondo exótico de una vida incierta.

La casa compartida es el lugar en que encontramos la diferencia. Los otros no están fuera, sino en el mismo cuarto de estar. Las casas Erasmus son el fondo exótico del año que decidimos dedicar a cierta forma de incertidumbre cotidiana. La casa patera es el lugar en que en primera instancia se experimenta la extranjería. La casa no es el lugar en que encontrar las zapatillas que atesoramos desde años, bajo el sillón de orejas que heredamos de nuestra abuela, sino el escenario en que la diferencia se instala en esa esfera que opera como contexto de referencia del resto: la cotidianeidad.

3er desafio: lo óptimo es peor que lo disponible

Mejor que una silla de diseño es el mueble encontrado en un contenedor. Mejor que un hotel de diseño, es un piso destartalado que en su día alguien pensó para una familia convencional. La capacidad de asociación se impone a la optimización. Las condiciones que hacen posible acceder al uso, son más urgentes que los criterios del diseñador. Y el ensamblaje posibilista de lo diferente, más que la uniformidad. Las casas compartidas son mejores en la medida en que están más disponibles y son más heterogéneas, y para ello tienden a ser equipamientos desoptimizados e irregulares.

 

Txoriak basoan

     Bi espazioak lotzeko ideiarekin jarraituz eta berdeguneari etekina ateratzeko asmoz, proiektua beste ildo batetik bideratu dugu. Txorien ohiturak ikusita, txoritoki ireki bat proposatzen dugu, espazioa mugatzen duen sarerik gabe. Horretarako basoan oinarritu gara. Txoriak hemen libreki mugitzen dira bizitzeko baliabide nahikoak dituztelako. Honelako espazio bat lortu nahi dugu, naturaren organikotasuna eta garabiaren zurruntasuna uztartuz.

 

Baso naturala

Burdinezko basoa

 

Mastil basoa

 

Txoriak basoan

     Ideia hauek konbinatuz, txorientzako baso bat sortu nahi dugu garabi inguruan. Alde batetik, beharrezkoa den begetazioa landatuko dugu txorientzako inguru naturala sortuz. Bestetik, zutabe eta kable batzuen bidez baso artifiziala osatuko da.

 Proposamenaren lehen irudiak

Espacios sensibles. Entrevista a Adolfo Chautón Pérez

¿Qué entiendes por espacio público? (definición)

“El espacio por definición es público, sólo existe un espacio que no lo es y el hombre trata
constantemente de compartirlo”
Parafraseando a Paulo Mendes da Rocha

 

Para mí, espacio público es sinónimo de ciudad, es donde residen su alma y espíritu. Es el lugar
donde se construye ciudadanía, una actitud más allá de un espacio físico, virtual, anímico o
imaginado.

¿Cómo calificarías el espacio público de las ciudades de hoy? (problemas y cualidades)
Creo que hoy, nuestro principal problema es el desequilibrio por ausencia. El concepto de
ciudadanía (corresponsabilidad, proactividad, solidaridad) está a la deriva y con él, el de espacio
público.
Tenemos muchos espacios, construidos o no, que calificamos como públicos sin realmente serlo,
posiblemente porque en su diseño hemos querido facilitar este uso, sin pararnos a pensar si
existe una ciudadanía con la que llenarlos y ciudadanos que ejerzan como tales, sin ellos el
espacio público sencillamente no lo es.
Hoy, la ciudad, como la cultura (conceptos hermanos y complementarios), se debate entre el
mercado o la oferta privada, y el estado o los servicios públicos, sin dejar apenas espacio para la
calle, para la ciudadanía.
Existe una gran oferta de espacios a los que uno puede ir a comprar o a consumir todo aquello
que crea necesitar, siempre y cuando tenga el suficiente dinero para pagar por ello.
Complementariamente, la administración, en sus diversas escalas, se ha resignado a
proporcionarnos todos aquellos servicios que aparentemente necesitamos, desde un enfoque
muy reduccionista del bienestar, con evidentes diferencias en función de lo que cada barrio o
municipio igualmente pueda pagar.
En ambos casos, el ciudadano siempre se encuentra en una posición individual y pasiva, de
consumidor, beneficiario o receptor de servicios, pague por ellos de manera directa, mercado, o
indirecta, estado, lo que le permite exigir sus derechos sin tener necesidad de reflexionar sobre
su compromiso con el procomún y su relación con los demás, con los otros, a los que se enfrenta
en actitud individualista, hacia la salvación personal, mientras la propia ciudad se fragmenta y
desestructura.
Para mí, en la ciudad actual falta “química” o tensión entre lo individual y lo colectivo, lo
individualista ha vencido a lo compartido, generando modelos paradójicos que nos alejan de
obtener soluciones con las que enfrentarnos al desafío más urgente que tenemos que abordar, el
de la sostenibilidad global, que nos exige soluciones integradoras y compartidas, desde lo micro.

¿Cómo lo cambiarías? (soluciones)

“El hombre es el remedio para el hombre”

 Proverbio Wolof

Es difícil pensar que exista una única receta. En mi caso creo que hay que optar por capacitarnos
como ciudadanos, confiar en el capital creativo de las personas, de cada una de ellas, y
estimular nuestra capacidad de ponerlo al servicio de los entornos en los que convivimos, ¿no fue
este el origen de las ciudades?. Abandonar la participación como “ser parte”, algo inherente al
hecho de vivir en la misma ciudad o planeta, para pasar a un posicionamiento activo ante la
misma, pasar a “tomar parte”.

Personalmente, intuyo que hay dos elementos cuya sinergia nos puede ayudar de manera
fundamental. Por un lado, urge recuperar la calle como espacio apropiable de encuentro,
relación y creatividad y, por tanto, de espontaneidad; por otro, volver a reivindicar la diversidad
y la complejidad como valores fundamentales sobre los que hacer ciudad.
La combinación de ambos factores nos puede ayudar a acelerar el proceso de obtención de
soluciones que necesariamente deben ser integradoras y compartidas.

Proiektu soziala. Auzokidetasuna + elkarbizitza

Oso zaila izango litzateke etxebizitza bakarra, estandarra, guztion beharrei erantzungo lukeena proiektatzea. Bestalde, erabat utopikoa da guztiok gure neurrira egindako etxebizitzak izatea. Espazioa funtzioen arabera aldatu behar da, eta aurrera eramango diren erabiliren arabera diseinatuko da (pribatutasun maila ezberdinak ageri daiteke).

 Proiektu honekin, errealitate ezberdinetako pertsonentzako espazioa bilatzea izango da helburu nagusienetarikoa. Nire kasuan, pertsona edadetuen eta gazteen arteko elkarbizitza sustatuko duen proiektua garatzea izango dut helburu. Gure nagusientzako pentsatutako espazioak, gazteentzako apartamentuekin tartekatuko dira, Le Panier_eko auzokidetasuna eta elkarbizitza bultzatuz.

 

 

Modu honetan, gazteei (etorkinak zein Marsellakoak, artistak zein bisitariak,...), modu ekonomikoan, bertan bizitzeko aukera eskainiko zaie, euren proposamenak eta negozioak aurrera eramateko aukera emanez. Gainera, auzoko pertsona nagusiei, eguneroko laguntza jasotzeko bidea izango dute. 

Dena den, honetarako aurretik aipatutako FLEXIBILITATEA behar-beharrezkoa topatzen da. Hortaz, zer da flexibilitatea?

Flexibilitatea, arkitektonikoki beharrezkoak diren espazio eta bigarren mailako elementu banatzaileen arteko trama modulatua da. Fluidotasuna lortzeko, espazio jarraiaren eta konpartimentatuaren arteko oreka lortu behar da, pribatuaren eta publikoaren arteko oreka.

 

 

Hau ikusita, flexibilitate hau emango duten eskema desberdinak bilatu eta hauen analisia egitea izango litzateke hurrengo pausua. 

Abiarioa lantzen

Kokapenaren arrazoi nagusia kota desberdintasun nabaria gainditzea da. Garabiaz baliatuz, goiko plaza eta beheko berdegunea lotzea lortu dugu. Gainera, espazio berdeei etekina ateratzeko aukera dago, txoriei inguru natural bat eskainiz.

 

Altuerak kontutan hartuz, garabia inklinatzea pentsatu dugu, goiko plazarako pasarela antzeko bat sortuz.

 

 

 

 

 

Garabiak plazarekin duen loturari etekina aterako diogu txoritokia alde honetarantz bideratuz.

Le Panier. Un barrio con historia.

Gehienetan tokietako historia eta istorioak ezagutzea gustatzen zait. Kasu honetan, Le Panier auzoa, Marseillako auzo zharrenetarikoa izanik, historia luzeko tokia da.

"Al sur de Francia, está la ciudad de Marsella, la segunda ciudad más poblada del país y un sitio popular entre el turismo internacional. Es una ciudad muy antigua y con una rica historia, pero la mayor parte de su casco histórico, testigo de esta historia, fue destruido por los alemanes en la segunda guerra mundial. Después la ciudad fue reconstruida y pasados los años 50, llegaron muchos inmigrantes argelinos, por lo que hoy la variedad de culturas en sus calles es evidente y atractiva.

Así, la parte más antigua de Marsella que hoy sobrevive es el barrio conocido como Le Panier. Le Panier es el lugar original de la fundación de la ciudad, del primer pueblo en realidad que la originó siglos atrás. Lo encontramos justo al lado del puerto de Vieux, en los barrios más viejos, y es donde vive una gran cantidad de inmigrantes.

Le Panier en pocas palabras en un barrio de clase trabajadora y lo es desde el siglo XVII, momento en el que la emergente clase media, los burgueses, decide mudarse a los nuevos barrios de la zona este. En el siglo XIX, Le Panier se convirtió en un barrio de pescadores y armadores y entonces en esa mutación es que adquiere cierta mala reputación. La llegada de inmigrantes napolitanos y después de los corsos no le suma buena fama.

En 1943, los alemanes dinamitan a propósito algunos edificios del Panier y todo queda casi reducido a ruinas con gente caminando perdida sobre ellas. Pero finalizado el conflicto, el barrio se reconstruye y empieza de nuevo a ser un crisol de razas; argelinos, vietnamitas, ciudadanos de las islas Comores, de Magreb,… Hoy sigue siendo un barrio de obligada visita, y lo mejor es que se puede hacer a pie sin miedo a perderse.

Dista de ser un barrio de mala reputación como era antes. Las fachadas son pintorescas, están pintadas, y los artesanos y alfareros han regresado a sus calles para abrir tiendas, comercios, bares, cafeterías y restaurantes. Le Panier está en una zona alta, por lo que un buen paseo empieza por la empinada subida des Accoules (una rampa medieval que tiene un pasamanos en el centro y a cuya izquierda, está el edificio más antiguo del barrip que data del siglo XVII)."

 

 

 

Flexiblea eta dibertsoa

“Logelan afaldu daiteke, edo sukaldean sexua eduki. Topikoak saihestu behar dira: eskuinaldean armairu txiki bat, ezkerretara sukaldea, justo egongelarako beirazko ate bikoitzaren aurrean. Jarraiki, gaueko espazioa banatzen duen atetxoa, korridorearen alde batean, armairu estuen ilara bat eta pasilloaren amaieran bi edo hiru logela eta komun txikia. Dena oso konprimituta, oso txikia.”

Jean Nouvel

ZERGAITIK ETXEZ ALDATU ETA EZ ETXEA ALDATU?

ETXE FLEXIBLEA

- Etxe flexiblea; etorkizunerako edozein ekintzara moldagarria (bizitegi funtzioren ezberdina bada ere).


ETXE DIBERTSOA

- Etxe dibertsoa, edozein familia unitate hartzeko gai dena (tamaina ezberdinetako familiak); espazio bera izanda, aukera ezberdinak ematen dituen etxea.

 

Etxe batek kostatzen duena ikusita, oso zaila egiten du pertsona batek 5, 10 edo 15 urtero etxebizitza berri bat erosi beharra. Beraz, etxe bakar batek, bizilagun baten garai ezberdinen beharrak asetzeko gai izan behar da.

 

 

Gainera, gaur egun, etxebizitzetan hainbat ekintza ezberdin aurrera eraman ohi dira. Batzuetan, etxean lan egin behar dugu, edo biltegi bezela erabiltzen dugu, bestetan, aisialdirako espazioa behar dugu. Espazioa, ekintza guzti hauetara eta pertsona ezberdinen bizitzeko behar dituzten beharretara moldatzeko gai izan behar da.

 

 

 

Abiarioa, garabiarekin jolasten

     Abiarioaren barnean ambiente ezberdinak sartzeko nahiean, garabia definitutako eremuaren ondoan dagoen maldarekin lotzea kontsideratu genuen.

     Baina, arazo bat suertatu zitzigun. Garabiaren neurriak direla eta, garabia ez da maldaraino heltzen. Motz geratzen zitzaigun.

 

     Nola solbatu distantzia arazo hau? Agian garabia etzan zitekeen?

 



   Behin garabia etzanda, pertsonentzako erabilgarriak izango litzatekeen solairuak, orain diagonalak diren planoak izango litzateke, garabiaren barne funtzionamendua guztiz berplantatzeko aukera aurkeztuz.



Birds, cranes, sculpture and architecture

Txorientzako etxearen bila. Marsellari erreferentzia berri bat eskainiz.

Garabiaren egitura proeiktuaren bihotz bilakatu.

Garabia, eskultura bilakatu. Proiektua honen inguruan antolatuz.

Egituraren inguruan antolatutako txorientzako etxearen bila.
Has gaitezen!