Minimoetan

“Minimalismo” hitzaren esanahia bilatzen dut hiztegian: “Esentzialera murriztua izan den edozein gauza, soberakin edo ornamentuetaz deseginez”. Gaur egun bizi garen ongizatearen gizarte honetan, minimalismoa espazio handi, diseinuzko altzariak dituzten eta abizen luzeko hainbat artisten artelanez apainduak dauden etxeekin erlazionatzen dugu. Kontran, bizitzeko minimoa baino ez duen jendea, gauza txiki askotaz inguratu ohi da, balio gutxiko gauzak izanda ere, miseria arropatzera laguntzen dutenak. Manta zaharrak, egutegi baten Ama Birjinia, sabaitik eskegitzen duen rosarioa, katilu apurtu bat, funtzionatzen ez duen irratia. Euren ondarea da, haien errenta fijo eta aldakorra, haien bizitzeko materiala. Baina hogare hauetan (ez dira etxeak, baina bai hogareak), argazki batek erakusten ez duen beste zeozer dago: denak batera, oso hurbil eserita. Azken finean, espazioaren falta, behar extremoa eta adiskidetasuna aglutinatzaile ezinhobea eratzen dute. Hau da haien indarra. Mundu aberatsean, elegantzia, espazioa eta indibidualismoa gero eta zurrunago uzten ari gaituzte, urrunago, bakarrago. Minimoetan.

 

Itzulketa

XLSemanal (4 noviembre 2012) Bajo mínimos Gema Cano Fernández